ni venis por kromgasti, tute ne, ni venis pro aliaj pli gravaj aferoj.
KARRI. Tion mi bone scias. Sed mi invitas vin al la festo kaj nun vi estas egale indaj gastoj, kiel la aliaj.
MIĈJO. Ni dankas vin.
ESKO. Ni estas tre dankemaj por la honoro. (Oni alportas bieron.)
KARRI. Forlasu la dankojn kaj malpezigu la trinkujon.
ESKO (kaŝe rigardante Greto’n. Aparte). Ŝi estas bela, kiel rozo kaj floro. Kaj kapvestita per orkrono! Mi sentas ĉagreneton en la koro. Oni min trompetis. Tamen mi ne montru malbonhumoron nek diru eĉ vorton pri la afero, se ili ne kolerigos min iamaniere. (Prenante trinkujon de Miĉjo.) Sed ilia konduto ne antaŭdiras malbonon. Ili ja eĉ invitis nin al la festo. Mi silentu kiel perko sur la ŝtono. (Trinkas.)
KARRI. Ĉu vi permesas min demandi, kiuj aferoj kaŭzis vian vojaĝon?
ESKO. Ni havas aferojn diversspecajn.
KARRI. Eble vi celas denove nian faman aŭguriston?
ESKO. Ĝuste vi divenis.
KARRI. Oni ŝtelis de vi?
ESKO. Ne de ni, sed de unu fremdlanda grafo oni ŝtelis en la urbo Tampere multajn dekmilojn. Ĉu la anonco ankoraŭ ne atingis vian paroĥon?
KARRI. Nun mi memoras; la afero estas ankaŭ jam ĉe ni proklamita.
ESKO. Pro tio ni ekiris por sciiĝi de l’ aŭguristo, kiu estas la ŝtelisto kaj kie oni lin trovus.
