KARRI. Li estas forta.
ESKO. Mi estas pli forta. Kiamaniere li igis min sub si?
MIĈJO (aparte al Esko). Kredu min, tio ne okazis honeste. Li piedbare faligis vin.
ESKO. Mi suspektas la samon. Ĉu vi povas tion atesti?
MIĈJO. Li piedbare faligis vin.
ESKO. Jes, li piedbare faligis min. Sed mi lin pentigos. Kie li loĝas?
2:A GASTO (montrante tra la fenestro). La dometo tie sur la deklivo, apud kies pordo bonkreskan betulon vi vidas, estas lia hejmo.
ESKO. Nun mi ekiras tien, por instrui lin lukti senartifike. La malhonestulo! En batalo mi lin certe venkos.
MIĈJO. Sendube.
ESKO. Ĉu li ne meritas bastonadon?
MIĈJO. Treegan bastonadon.
ESKO. Luktante elmeti piedbaron! Ho, kiel li estas puninda, puninda. Mi revenos baldaŭ.
KARRI. Esko, aŭskultu al mia averto: lasu lin pace! Alie al vi mem okazos malbone.
ESKO. Mi ne timas lin. Kvazaŭ linko mi kuras tien kaj la ruzan vulpon elpelos el lia kaverno. Mi montros al li sekvojn de liaj kaŝkurbaĵoj.—Mi baldaŭ revenos. (Iras.)
KARRI. Mi ne observis kaŝkurbaĵon dum la lukto. Estas malbone instigi simplan kamaradon al furioza ago.
