ESKO. Jes, sinjoro direktoro!
TIMOTEO. Du Esko’jn mi ĉiam facile venkos.
ESKO. Tute certe, sinjoro direktoro!
TIMOTEO. Vere, jes!—Bonaj amikoj kaj gastoj, ĉu vi atentis mian ĵeton? Fariĝis kvazaŭ ludo. Tiel mi instruas bubojn.
ESKO. Kara amiko, ne fanfaronu, kvankam vi venkis!
TIMOTEO. Estu kontenta, ĉar vi ankoraŭ staras sur du piedoj!—Vi ja komprenas.—Kvazaŭ ganto vi tie kuŝis.—Kaj ne ludante oni faligas viron, ho ne.
ESKO. Ni komencu denove!
MIĈJO. Bone, Esko, ne retiriĝu!
ESKO. Ni komencu denove!
TIMOTEO. Ne valoras.
ESKO. Li ne plu kuraĝas!
TIMOTEO. Ne kuraĝas! (Ili ekluktas furioze.)
MIĈJO. Nun, Esko, regajnu vian reputacion! (Patro de Timoteo envenas, ekprenas sian filon je la kolumo kaj lin fortiregas.)
KARRI. Kompatinda Timoteo!
MIĈJO. Esko, nun vi perdis vian reputacion.
ESKO. Domaĝe, ke li tiel liberiĝis el miaj ungegoj! Ĉu estis lia patro?
KARRI. Jes, mi supozas, ke li nun punegas sian filon.
ESKO. Tion li meritas!—Sed estas ja malkonvene tiel petolaĉi je edziĝofesto de alia. Kion opinias la fianĉino? Mi petas pardonon!
GRETO. Mi havas nenion por pardoni.
ESKO. Mi tre ĉagreniĝas. Mi ne komprenas, kiel li prosperis min ĵeti planken.
