TIMOTEO. Bone.—Nun venu. (Ili ekprenas unu l’ alian je la kolumo kaj luktas.)
MIĈJO. Ne cedu, Esko!
1:A GASTO. Montru al Timoteo, ke neniu estas sen egalulo!
MIĈJO. Junulo de nia vilaĝo venkos.
2:A GASTO. Tute ne, sed nia vilaĝulo, mi diras.
ESKO. Ne premsufoku min! (Ili ĉesas lukti.)
MIĈJO. Al diablo jena kolumlukto. Luktu ĉirkaŭprene.
ESKO. Tion volus mi ankaŭ.
TIMOTEO. Okazu laŭ via deziro. (Ili luktas ĉirkaŭprenintaj unu la alian.)
MIĈJO. Bone, Esko!
2:A GASTO. Timoteo, ne hontigu nian vilaĝon!
MIĈJO. Esko, memoru, ke vi estas filo de majstro-botisto Tobio!
1:A GASTO. Egalfortuloj, egalfortuloj!
KARRI. Junuloj, junuloj! Miaj planktraboj disiĝas. Nu, ili disiĝu! Kiu venkas? (Timoteo kuŝigas Esko’n sub si.)
MIĈJO. Esko, kion mi devas vidi! (La luktantoj stariĝas.)
TIMOTEO. Mi estas Timoteo.
2:A GASTO. Brava junulo!
TIMOTEO. Ĉu vi vidis? Mi ĵetis lin al la planko kvazaŭ ĉifonon.
ESKO. Jes, sinjoro direktoro!
TIMOTEO. Sciu, ankaŭ en nia paroĥo oni sin nutras ne nur per brasiko.
