TIMOTEO. Mi povas porti tutajn du barelojn.
ESKO. Mi portas egale multe, se mi tre klopodas.
MIĈJO. Brava viro ne fanfaronas, sed montras je bezono sian fortecon.
ESKO. Alportu tien ĉi du barelojn.
MIĈJO. Ekzistas ja ankaŭ aliaj rimedoj por pruvi sian fortecon. Luktu!
ESKO. Ni luktu!
TIMOTEO. Ĉu mi timus?
1:A GASTO. Alkroĉiĝu unu al la alia kvazaŭ ursoj sur la muskkovrata monto. Sed fariĝu senartifika via lukto.
2:A GASTO. Kaj ĝi finu vian interinsultadon. La venkato silentu kvazaŭ muso.
KARRI (aparte al Miĉjo). Ŝajnas al mi, ke tiu lukto finiĝos malbone; brakojn kaj krurojn ili certe kripligos. Via kamarado verŝajne nescias, ke Timoteo estas unu el la plej fortaj en la regiono.
MIĈJO. Ne timu. Ili provu siajn fortojn, estos ja plezure ilin rigardi. (Al Esko kaj Timoteo.) Nu, kial la bovoj hezitas?
ESKO. Mi estas preta.
TIMOTEO. Mi ankaŭ.
KARRI. Ne plaĉas al mi tiu lukto, sed, se estas neeble vin deteni de tiu, do luktu, kaj kulpigu vin mem, se vi rompos al vi dorsojn kaj krurojn frakasos. Sed tiu lukto ne devas, kiel ofte okazas, finiĝi per batiĝo kaj sango. Pro tio mi sciigas al vi: tiu, kiu uzos artifikon, estu eksteren ĵetota.
1:A GASTO. Tio okazu.
