ESKO. Ĉu mi estas kanajlo?
TIMOTEO. Vi botaĉo!
ESKO. Ĉu mi estas botaĉo?
TIMOTEO. Tion mi diras.
ESKO. Aŭdu, bonaj homoj!
KARRI. Ĉu ĉiuj satiĝis? (Momenta silento).
1:A GASTO. Certe, jes.
2:A GASTO. Kompreneble ni jam satiĝis.
KARRI. Ni do danku Dion. (Ili dankas sidantaj Dion, poste stariĝas kaj lasas la tablon.)
ESKO. Dankon, mastro!—Plezurega edziĝofesto; eĉ pli plezurege ĝi estus ĝuata, se via ludisto ne estus tiel ekkolerema.
KARRI. Ni pardonu lin.
ESKO. Jes, ni pardonu lin. Sed tre li min insultis, impertinente klopodis min ofendi kaj makuli mian honoron. Se mi estus procesema, (manfrapetas kapon de Timoteo, kiu sidas sur benko) ĉi tiu manĝotempo povus fariĝi al vi treege multekosta.
TIMOTEO. Atentu, li har-pincas min.
ESKO. Ne har-pincas, nur karese manfrapas vin.
TIMOTEO (stariĝas). Karese. Ĉu mi ŝajnas al vi bubeto, infanaĉo, ĉar vi karesas mian kapon? Gardu vin por ke vi ne baldaŭ kuŝu sub la tablo kun zumantaj oreloj.
ESKO. Mi ne timas vin, mi estas nek leporo nek sciuro. Mi estas filo de majstro-botisto Tobio kaj povas porti unu barelon[1] kaj dudek buŝelojn[2] da sekalo.
