ESKO. Nu, kion mi faris dum via malsano?
MIĈJO. Vi sidis ploranta apud mia lito ne lasante la fidelan svatiston.
ESKO. Tiu mensogo ne taŭgas, plue vi scias mian sanktan promeson, neniam iradi per ŝuoj de mensogo.—Veron ni konfesu kaj submetiĝu al la neeviteblo.
MIĈJO. Tion vi faru; mi ne subiĝos al vipo de via patrino.
ESKO. Ĉu vi do ne intencas akompani min hejmen?
MIĈJO. Ne por ricevi bastonadon. Sed se mi venus, mi ankaŭ devus diri verecon. Oni demandos min pri la afero, mi rakontos ĉion, kaj, bedaŭrinde devos fini mian raporton kun via malica konduto ĉe Karri, mi estos devigata raporti pri la renversita tablo, la pereigita violono kaj frakasitaj fenestroj.
ESKO. Tion vi ne devos, diru nur, ke ni ekiris de Karri antaŭ ol mi renversis la manĝotablon.
MIĈJO. Vi do nun ŝajnigu vian patrinon kaj demandu min kiam ni foriris de Karri.
ESKO. Miĉjo Vilkastus, kiam vi ekiris kune kun mia filo, Esko, de Karri?
MIĈJO. Ni ekiris antaŭ ol Esko renversis la manĝotablon.
ESKO. Miĉjo, ne estas loko por moko.—Diru, ke ni ekiris, kiam la domanoj iris falĉi la herbon.
MIĈJO. »Ne instruu min pri la mensogo, ho.»
ESKO. Milfoje vi antaŭe mensogis, tiu mensogeto estas sensignifa kaj neniun malutilas.
MIĈJO. Vi nescias pri mia sankta promeso, kiun mi
