Du kolosoj, du eguloj supreniĝas ĉe ambaŭ flankoj de l’horizonto: Jungfraŭ kaj Finsteraahorn[1].
Kaj Jungfraŭ diras al sia najbaro: “Kio da nova vi diros? al vi estas pli videble. Kio estas tie, malsupre?”
Forpasas kelkaj miloj da jaroj: unu minuto. Kaj Finsteraahorn tondras responde: “Seninterspacaj nuboj surkovras la teron… Atendu!”
Forpasas ankoraŭ miljaroj: unu minuto.
“Kaj nun?” demandas Jungfraŭ.
“Nun mi vidas; tie, malsupre, ĉio estas sama: diverskolora, malgrandeta. La akvoj bluiĝas; nigriĝadas la arbaroj; griziĝas amasoj da kunigitaj ŝtonoj. Apud ili ankoraŭ rampadas skarabetaĉoj, vi scias, tiuj dupieduletoj, kiuj ĝis nun ankoraŭ nek vin, nek min sukcesis malpurigi.”
“Homoj?”
“Jes; homoj.”
Forpasas miljaroj: unu minuto.
“Kaj nun?” demandas Jungfraŭ.
“Ŝajne, malpli multenombraj skarabetoj vidiĝas,” tondras Finsteraahorn; “fariĝis pli hele malsupre; la akvoj mallarĝiĝis, maldensiĝis la arbaroj.”
Forpasas ankoraŭ miloj da jaroj: unu minuto.
“Kion vi vidas?” diras Jungfraŭ.
“Apud ni, proksime, kvazaŭ fariĝis pli pure,” respondas Finsteraahorn: “nu, kaj tie, malproksime, en la valoj, vidiĝas ankoraŭ makuloj, kaj io movetiĝas.”
“Kaj nun?” demandas Jungfraŭ, post pluaj
miljaroj: unu minuto.
- ↑ Montegoj en svisa alparo. — A. F.
