“Nun estas bone,” respondas Finsteraahorn; “ĉie fariĝis pure, tute blanke, kien ajn oni rigardas… Ĉie kuŝas nia neĝo, la glata neĝo, kaj la glacio. Ĉio estas glaciiĝinta. Nun estas bone, kviete.”
“Bonege,” ekparolis Jungfraŭ. “Tamen ni estas sufiĉe babilintaj, maljunulo. Estas jam tempo por dormi.”
“Estas jam tempo!”
Dormas la grandegaj montoj; dormas la verda luma ĉielo super la tero por ĉiam silentiĝinta.
MI laŭiris straton… almozulo, kaduka maljunulo min haltigis.
Brulumitaj, plorumaj okuloj, bluiĝintaj lipoj, mizeraj ĉifonaĵoj, malpuraj ulceroj… Ho, kiom malbele la malriĉeco estis ĉirkaŭmordetinta tiun kompatindan estaĵon!
Li etendis al mi sian ruĝan, ŝvelintan, malpuran manon… Li ĝemis, li blekis pri helpo.
Mi ekis palpi en ĉiujn miajn poŝojn… Nek monujon, nek horloĝon, nek eĉ poŝtukon… mi nenion estis preninta kun mi.
Tamen la almozulo adis atendi… lia etendita mano malforte ŝanceliĝis kaj tremetis.
Perdiĝinta, konfuzigita, mi forte ekpremis tiun malpuran, tremantan manon… “Ne mallaŭdu min, frato; mi havas nenion, frato.”
La almozulo regardis min per siaj brulumitaj okuloj; liaj bluaj lipoj ekridetis, — kaj li siavice ekpremis miajn malvarmiĝintajn fingrojn.
