“Kion do fari, frato?” li elparolis sendente: “eĉ pro tio — dankon. Ĝi ankaŭ estas almozo, frato.”
Mi komprenis, ke mi ankaŭ estas ricevinta almozon de mia frato.
KIU en Bagdado ne konas la grandan Ĝiafar’on, la sunon de l’universo?
Unufoje—antaŭ multe da jaroj—li estis ankoraŭ junulo,—Ĝiafaro promenis en la ĉirkaŭaĵo de Bagdado.
Subite al lia aŭdo alflugis raŭka krio: iu malespere vokis pro helpo.
Ĝiafaro eligis sian glavon kaj atakis la krimulojn: li mortigis la unuan kaj forpelis la duan.
La liberigita maljunulo falis ĉe la piedojn de sia savinto kaj, kisante la randon de lia vesto, ekkriis: “Kuraĝa junulo, via grandanimeco ne restos senrekompenca. Laŭŝajne mi estas malriĉa almozulo, sed nur — laŭŝajne. Mi ne estas simpla homo. Venu morgaŭ, frumatene, al la ĉefa bazaro; mi atendos vin apud la fontano, — kaj vi konvinkiĝos pri la praveco de miaj paroloj.”
Ĝiafaro ekpensis: “Laŭvide ĉi tiu homo estas almozulo, certe; tamen—ĉio estas ebla. Kial ne ekprovu?” — kaj li respondis: “Bone, patro mia, mi venos.”
