La maljunulo ekrigardis en liajn okulojn — kaj foriris.
La morgaŭan matenon, kiam apenaŭ ektagiĝis, Ĝiafaro iris al la bazaro. La maljunulo jam lin atendis, sin apogante al la marmora kalikego de la fontano.
Senparole li prenis la manon de Ĝiafaro kaj alkondukis lin en malgrandan ĝardenon, ĉirkaŭitan je ĉiuj flankoj per altaj muroj.
En la mezo mem de la ĝardeno, sur verda herbejo, kreskis arbo de neordinara aspekto.
Ĝi similis cipreson; nur ĝia foliaro estis lazurkolora.
Tri fruktoj — tri pomoj — pendis sur maldikaj suprenfleksitaj branĉetoj: la unua — de meza grandeco, longforma, lakteblanka; la dua — granda, globforma, helruĝa; la tria — malgranda, sulkigita, dubeflava.
La tuta arbo malforte bruetis, kvankam estis nenia vento. Ĝi sonoradis delikate kaj plende, kvazaŭ vitra; ŝajnis, ke ĝi sentas la alproksimiĝon de Ĝiafaro.
“Junulo!” ekparolis la maljunulo. “Deŝiru iun ajn el ĉi tiuj fruktoj kaj sciu: se vi deŝiros kaj manĝos la blankan, — vi estos la plej saĝa el ĉiuj homoj; se vi deŝiros kaj manĝos la ruĝan, — vi fariĝos riĉa, kiel la hebreo Rothschild; se vi deŝiros kaj manĝos la flavan, — vi plaĉados al maljunaj virinoj. Decidiĝu!… kaj ne tro malrapidu. Post unu horo la fruktoj velkiĝos, kaj la arbo mem foriĝos en la mutan profundaĵon de la tero!”
Ĝiafaro mallevis la kapon — kaj ekpensiĝis. “Kion do fari tiuokaze?” li elparolis duonvoĉe, kvazaŭ rezonante kun ŝi mem. “Se mi fariĝos tro saĝa, — eble mi ne volos vivi; se mi fariĝos pli riĉa ol ĉiuj homoj, — ĉiuj min enviados; pli bone do mi deŝiru kaj manĝu la trian, sulkigitan pomon!”
