— Iru Janko! en la antaŭĉambro neniu estas.... iru Janko!
La nokto estis klara kaj luma. En la palaca ĝardeno apud la lageto la najtingalo komencis kanti kaj fajfi jen mallaŭte, jen pli laŭte: „Iru, iru, prenu!“ La honesta nokta korvo per mallaŭta flugo turniĝis super la kapo de l’ infano kaj elvokis: „Janko ne! ne!“ Sed la nokta korvo forflugis kaj la najtingalo restis kaj la bardanoj ĉiam pli kompreneble murmuradis: „Tie neniu estas!“ La violono ree ekradiis…
La mizera, malgranda kunpremita formo malrapide kaj singarde sin movis antaŭen, kaj dume la najtingalo mallaŭtete fajfadis: „Iru, iru, prenu!“
La blanka ĉemizeto briletis ĉiam pli proksime de l’ pordo antaŭ-ĉambra. Jam ne kovras ĝin la nigraj bardanoj. Sur la porda ŝtupo de l’ antaŭ-ĉambro oni aŭdas la rapidan spiradon de la malsana brusto de l’ infano. Ankoraŭ minuto, la blanka ĉermizeto perdiĝis, jam nur unu nuda piedeto restas post la porda ŝtupo. Vane, nokta korvo, vi transflugas ankoraŭ unu fojon kaj vokas: „Ne! Ne!“ Janko estas en la antaŭĉambro.
Tuj laŭte ekkvakis la ranoj en la lageto de l’ ĝardeno, kiel terurigitaj, sed poste ili silentiĝis. La najtingalo ĉesis fajfi, la bardanoj murmuri. Dume Janko rampadis mallaŭte kaj singarde, sed tuj lin ĉirkaŭprenis la timo. En la bardanoj li estis kiel ĉe si, kiel sovaĝa besteto en la arbetaroj, kaj nun li estis kiel sovaĝa besteto en la kaptilo. Liaj movoj fariĝis rapidaj, la spirado mallonga kaj fajfanta, kaj al tio ĉirkaŭprenis lin la mallumo. Mallaŭta somera fulmo transkurinte inter la oriento kaj okcidento, superlumis la internaĵon de l’ antaŭ-ĉambro kaj Jankon sur la kvaroj antaŭ la violono kun kapo supren levita. Sed la fulmo estingiĝis, la lunon kovris nubeto kaj jam nenion oni povis nek vidi nek aŭdi.
Post momento el la mallumo elvenis sono mallaŭteta kaj plora, kiel se iu negardeme ektuŝetis la kordojn kaj subite…
Ia basa dorma voĉo elvenanta el la angulo de l’ antaŭ-ĉambro demandis kolere:
— Kiu tie?
