Tiam la homoreĝoj ekkriis subite:
— Ah, ah!
La dioj kaj la riŝjaro diris:
— Bone, bone!
Mirante ĉiuj laŭdis Nalon-reĝon kaj Damayantin, kaj Virasenido salutis la beltalian virginon kaj tre ĝojigita diris al ŝi:
— Ĉar vi morteman honorigas en la ĉeesto de dioj, sciu, ke mi estas dediĉita al vi por ĉiam. Dum mia animo restos en mia korpo, kun vi mi estos, ho dolĉe ridetanta. Tiun veron mi diras al vi.
Kiam per ĉi-tiu parolo Nalo ĝojigis Damayantin, tiam ili kunigis siajn manojn kaj ambaŭ estis tre ĝojplenaj.
kaj vidinte Agnin alvenantan, kun aliaj ĉielestroj — ili returniĝis kun siaj animoj al dioj.
Kiam la kortuŝanta virineto elektis Niŝadanon, la mondgardistoj brilantaj, ĉiuj ĝoje donis al Nalo ok favorojn.
Sakro, feliĉa edzo de Saĉi, donis al li vidforton de ĉio videbla en oferadoj kaj sorton ĉiam bonegan kaj feliĉan. Agni donis al li la potencon esti ĉiam en la loko, kie li volos kaj — elvoki la fajron, kiam li bezonos. Yamo donis al li la forton — aperigi manĝaĵon kaj daŭrecon de la virtoj. Varuno donis al li ĉeestecon de akvo, kie Nalo dezirus kaj la nevelkeblecon de girlandoj, kiujn li portos.
Kaj ĉiuj profetis al ili du infanojn.
Tiujn favorojn donacinte, la dioj foriris en la ĉielon.
La reĝoj vidinte la geedziĝecon, plenaj de admiro foriris tiel, kiel ili alvenis.
