la homoj maljunaj… Nenian el tiuj signoj mi vidas ĉe sinjoroj, kiuj staras tie sur la tero.
Kaj post kiam ŝi multe konsideris senĉese, ŝi decidis, ke estas la tempo deca por preĝi al dioj. Do kun voĉo kaj kun animo plena de adoro al dioj, la manojn kruciginte, ŝi diris tremante:
— Laŭ la aŭgoroj de l’ ansero Nalo estas elektata kiel mia edzo: per tiu-ĉi vera, ho dioj, vidigu vin al mi! Nek kun mia voko, nek kun mia animo mi trapaŝos tion: per tiu-ĉi vero, ho dioj, vidigu vin al mi! Ĉar Nalo de dioj estas destinata kiel mia edzo: per tiu-ĉi vero, ho dioj, vidigu vin al mi! Kiel mi plenigos tiun mian ĵuron koncerne Nalon: per tiu-ĉi vero, ho dioj, vidigu vin al mi! Reprenu vian propran aspekton, ho grandaj mond-gardistoj, por ke mi ekkonu homotigron Nalon.
Kiam ekaŭdis la dioj tiun-ĉi bedaŭr-plenan preĝon, kiam ili vidis la altecon de ŝia kortuŝo, la veron kaj la amon al Niŝadano, ŝian ĉastecon, prudentecon kaj kulton de ŝia elektito — do laŭ ŝiaj petoj la dioj kontentigis ŝin kaj montris siajn signojn.
Kaj ŝi vidis ĉiujn diojn sen ombro kaj sen ŝvito, kun okuloj senmovaj, kun freŝaj girlandoj; liberaj de polvo staris ili ne tuŝante la teron.
Duobligita per sia ombro, velkintan girlandon havanta, kovrita per polvo kaj ŝvito, staris sur la tero Nalo kaj liaj okuloj palpebrumis kaj moviĝis.
Tion vidante Bhimidino komprenis, kiuj estas dioj kaj kiu — homo, kaj laŭleĝe elektis Nalon.
Hontigite, ŝi metis sur la brakojn de Nalo belegan girlandon kaj tiamaniere la nobla elektis lin kiel edzo.
