- Jes, Arseno Lupeno, li ekkriis starante. La nurnura Lupeno, reveno el la ombra regno, ĉar ŝajnas ke mi agoniis kaj forpasis en kripto. Arseno Lupeno vivanta per sia plena vivo, aganta per sia plena volo, feliĉa kaj libera, kaj pli ol neniam decida ĝui tiun ĉi feliĉan sendependecon en mondo kie li ĝis nun renkontis nur favoron kaj privilegion.
Mi ridis miavice.
- Nu ja, estas vi, kaj pli gajvigla ol la tago kiam mi havis la plezuron vidi vin lastjare... Mi komplimentas vin.
Mi aludis al lia lasta vizito, vizito kiu sekvis la faman aventuron de la diademo [Arseno Lupeno, teatraĵo en kvar aktoj], lian rompitan edziĝon, lian fuĝon kun Sonia Kriŝnofo, kaj la abomenan morton de la rusa junulino. Tiun tagon, mi estis vidinta iun Lupenon Arsenon kiun mi nekonis, malforta, senkuraĝa, la okuloj lacigitaj plori, serĉante iom da simpatio kaj da tenereco.
- Silentu, li diris, la pasintaĵo estas for.
- Estis antaŭ unu jaro, mi observigis.
- Estis antaŭ dek jaroj, li asertis, la jaroj de Arseno Lupeno valoras dekoble pli ol la aliaj.
