Kvankam tre bone vivis Zubrys en kastelo, kvankam bela estis lago de Trakai, tamen lia koro ne trankviliĝis: liaj pensoj kaj revoj forflugadis hejmen, en la landon de Nemunas, kie sur la alta monto staras la malnova muskokovrita kastelo… Ofte, ofte sonĝadis li pri la patrolando…
Nia rajdisto ne tiel sopiris al patrolando, al patro, patrino kaj junaj fratoj, kiel al bluaj okuloj de juna Mejluje, al bela filino de nobelo Kindis.
Li pacienciĝis unu tagon, silentis duan kaj trian, sed plu li ne povis toleri: li iris al princo kaj jene parolis al li:
— Plej alta princo! Kvankam estas tre agrable kaj gaje esti en la kastelo de gloraj viaj patroj, tamen ne trankviliĝas mia koro ĉi tie: ĝi sopiras al la lando, kie miaj maljunaj gepatroj vivas, kie mallaŭte Nemunas ondas. Forpermesu min hejmen, plej glora princo! Lasu min viziti miajn maljunajn gepatrojn, kiujn mi ne vidis jam dum tri jaroj.
Sed ke li volis ekvidi la junan Mejluje, pri tio li nenion diris.
— Kiu amas siajn gepatrojn, tiu amas ankaŭ nian patrolandon, nian karan Litovujon, — respondis Kejstutis. — Kvankam vi estas kara al mi, tamen mi ne malhelpos vin: rajdu en vian naskolandon por ke ekĝoju viaj maljunaj gepatroj, por ke trankviliĝu via koro.
Zubrys dece adiaŭis sian reganton kaj promesis baldaŭ reveni kaj servi al la glora princo per ĉiuj siaj fortoj, eĉ sian sangon ne ŝparante…
Adiaŭinte li sursaltis sian rapidkuran ĉevalon kaj forrajdis en sian naskolandon, ti-kie la malnova Merkine staras, kie mallaŭte Nemunas ondas kaj rapide fluas Merkys.
