Kaj tutajn tagojn kaj noktojn li rajdis, kvazaŭ lin portis ne ĉevalo, sed iu neterulo…
IX.
Frumatene, kiam suno ankoraŭ ne leviĝis, enrajdis Zubrys en Merkinen. Kaj la unua, kiun li ekvidis, estis la belulino Mejluje, kiu frumatene leviĝis kaj preninte orajn sitelportilojn iris al puto, revante pri la amata junulo… Jam ne de hodiaŭ ŝi ofte rigardadas tiudirekten, kie estas la vojo al malnova Trakai…
Kaj ekvidinte junulon ŝi ruĝiĝis kvazaŭ rozofloro, kvazaŭ tiuj koraloj, kiuj ĉirkaŭ ŝia kolo pendis…
Kaj elverŝi knabineto la portatan akvon, kaj forĵetis la sitelojn sur la granda vojo, kaj kurinte en la ĉambron ŝi kortuŝe ploris… Kaj kial ŝi ploris, eĉ ŝi mem ne sciis.
Kaj ĝojekbrilis la juna belulo, la fileto de la glora patro, pro ekvido de la amata knabino, pri kiu li longe sopiris.
X.
Ĝojis Mykis, ke revenis filo, ĝojis tuta lia familio.
Jam ekvolis la maljuna nobelo kunvoki siajn najbarojn kaj aranĝi festenon kaj eĉ komencis jam ĝin prepari…
— Atendu, patreto, — diris Zubrys: — tiam vi aranĝu festenon, kiam mi estos vizitinta la maljunan nobelon Kindys, estos ekvidinta lian filinon Mejluje, estos parolinta kun ŝia patrineto…
Kaj komprenis Mykis, kion volas lia filo kaj aŭskultante li nur lipharojn tordis… Al li ankaŭ plaĉis la belaj vangoj de Mejlule.
