— Ni venĝos, frateto, ni venĝos, kavaliro, pro via juna knabino, pro ŝiaj belaj vangoj, pro ŝia gracia irado. Ni venĝos pro via knabino, pro via glavo kaj la fidela ĉevalo.
— Ne plendu, fileto, ne ploru kavaliro, — ekparolis la maljuna Mykis: — ĉe via patro en ĉevalejo estas multe da ĉevaloj kaj en armilejo estas multe da glavoj. Tie trovos vi konvenan al la mano glavon, nur ne plu trovos vi tian knabineton.
Ne la ventegoj kolere bruadis, ne la arbaro obtuze muĝis — nur parolis la junaj bravuloj — de Kantolando kavaliroj, konsolante sian fraton Zubrys.
XV.
Kiel mallumaj nuboj malheligas la serenan tagon, tiel ĉirkaŭis per densaj amasoj la krucmilitistoj la kastelon Merkinen. En ĉielo ne estis tiom da lumaj steletoj, kiom estis tie de sangavidaj barbuloj.
Sed se granda estis la nombro de malamikoj, des pli granda estis kolera ekscitiĝo de kuraĝaj Kantolandaj militistoj. Ĉiuj silente prepariĝis atendante la batalon.
Tutan nokton neniu fermis la okulon: la viroj portadis ŝtonojn kaj trabojn por dece renkonti la karan gaston; la virinoj por la festeno ne birdaĵon kaj bestaĵon bakis — ili boligis akvon kaj peĉon. La gastoj havos kion trinki.
Kaj la gastoj ankaŭ longe prepariĝadis por iri al festeno al la maljuna nobelo Mykis: la tutan tagon kaj la nokton. Nur la sekvantan tagon je sunleviĝo ili komencis surgrimpadi la altan monton, kie staris la malgajaspekta Merkine.
Ili iris ne solaj, sed kun la plej juna filo de Kirklys kaj kun la plej bela lia bofilino.
