— Antaŭjuĝo, mia kara sinjorino, — diris la hindo; tamen ne estis en lia voĉtono la sama definitiveco, kiel antaŭe. Kaj Doroteo Parkinson rimarkis tion.
— Ĉiuokaze, — ŝi rediris dezireme kaj iom ruĝiĝante, — mi tre deziras preni sur min la elserĉadon de tiu ĉi mistera afero. Sinjoro Gallimore estis tre estimata amiko de nia familio, kiu, mi tre bedaŭras, maljuste insultis lin en nia domo, antaŭ ol oni faris iajn sendependajn esplorojn. Nu, vi mem diris, ke nenio donos al vi pli grandan ĝojon, ol trovi, ke sinjoro Gallimore estas senkulpa. Mi do petas vian kunlaboradon, via moŝto. Ĉu estas nepre devige, ke vi vojaĝu hejmen morgaŭ?
— Jes, kara fraŭlino Parkinson, mi nepre devas foriri morgaŭ pro gravaj familiaj kaŭzoj.
— Ĉu vi do bonvole postlasos la du hindustanajn leterojn?
— Sri Kunwar Kriŝna surprizite rigardis la seriozan vizaĝon de la juna sinjorino kaj, post momento, respondis:
— Ĉu vi volas fariĝi privata detektivino, fraŭlino Parkinson? Se vi pensas, ke ili utilos al vi, certe, kondiĉe, ke vi konservu ilin tre zorge. Mi jam enpakis ilin en unu el miaj kofroj, sed mi povos trovi ilin sen ĝeno.
— Mi tre dankas vin, via moŝto.
La princido eliris kaj post kelkaj minutoj revenis, dirante:
— Jen la sortoplenaj leteroj; sed kiel vi povos uzi ilin, mi ne povas imagi.
— Mi ankoraŭ ne faris definitivan planon rilate la leterojn, sed mi esperas elpensi ian. Ĉiuokaze sen la leteroj mi povas fari nenion. Ankoraŭ unu peto, via moŝto.
— Mi estas je via dispono.
— Donu al mi, mi petas, la nomon de la kompanio, kontraŭ kiu vi procesis, ĝian adreson kaj la nomon de ĝia banko; ankaŭ la nomojn de la du, en Londono loĝantaj direktoroj kaj, se eble, iliajn adresojn k.t.p.
— Jes, plezure, mia estimata sinjorino, plezure. La nomo de la kompanio estas: “La Pentuki’a koncesiita,
