— Kia peto, Doroteo! — diris ŝia frato per riproĉa tono.
— Mi volonte kaj danke faros tion, fraŭlino Parkinson, se vi pensas, ke vi povos solvi tiun ĉi misteron; — respondis la kuracisto.
Filipo penis malkonsili ŝin: — Kara Doroteo, pripensu; vi vidas, ke tiu ĉi esploro enhavas multe da danĝero. Ĉu vi ne volas almenaŭ sciigi al ni ion pri via plano?
— Ne kontraŭkonsilu min, kara frato, — respondis la knabino, — mi plivole ankoraŭ ne parolus pri mia projekto. Mi estos sufiĉe singarda; ne timu.
Duonhoron poste Doroteo alvenis per la kaleŝo de l’ direktoro Graham ĉe angulo de la strato Union. Ŝi eliris el la veturilo kaj demandis preterpasantan knabinon, kie loĝas sinjoro Stubbs.
— Jen, — respondis la knabino, — la tria, kvara domo post la arkaĵa pordego, tie, kie staras viro kun hundo. Li loĝas sur la unua etaĝo.
Doroteo eniris la montritan domon. Sur la antaŭpordejo de la unua etaĝo du knaboj brue ludis balancĉevalon, kaj el duonfermita pordo venis bruaĉo de aliaj malpacantaj infanoj.
— Ĉu la patro estas hejme? — ŝi demandis.
— Jes, — ekkriis la pliaĝa knabo, sidanta sur la ĉevalo, — li vespermanĝas kun la patrino. Iru, Joĉjo, rapidu, diru al la patro, ke sinjorino venis por viziti lin.
Momenton poste sinjoro Stubbs aperis sur la sojlo kun nepura buŝtuko alkroĉita al lia ampleksa veŝto. Sur lia dika, ruĝa vizaĝo montriĝis vigla scivolemo, sed, ekvidante nekonatan sinjorinon li tuj aspektis ĉagrenite. Tamen li tre ĝentile klinsalutis ŝin. Doroteo parolis la unua:
— Supozeble mi havas la plezuron vidi sinjoron Stubbs?
— Tio estas mia nomo, sinjorino; via servisto.
— Mi petas pardonon, sinjoro Stubbs, ke mi ĝenas vin dum via vespermanĝo, sed la afero, kiu venigas min ĉi tien, estas tre urĝa.
