rektigante kaj ŝajnigante malvarmetecon, dume, efektive, ŝi estis eksplodonta.
— Nu, vere, mi ne komprenas, kial vi bezonas fariĝi histeria.
— Mi? — rediris akre la virino, — mi opinias, ke mi amas la knabon ĝuste tiom, kiom vi. Mi! kiu patrine vartis kaj flegis lin, de kiam li estis etulo! Kaj tion mi volas diri al vi, sinjoro doktoro, ke, eĉ se mi kredus nenion — dank’ al Dio, mi kredas — mi ne maltrankviligus la kapon de la knabo per duboj kaj senreligia babilado. Kia bono instrui al li la religion en la lernejo kaj malfari ĝin en la hejmo? Mi! efektive! Mi estas lia onklino ĝuste tiom, kiom vi estas lia onklo, tion mi ja scias. Eble mi scias pri li kaj lia deveno pli, ol vi supozas.
Sinjoro Hutton respondis seke, kvankam li sentis grandajn malplezuron kaj maltrankvilecon:
— Eble, sinjorino Jenkins; tamen, mi ne volas diskuti kun vi tiun aferon nek la rimedojn per kiuj vi akiris vian scion.
En tiu momento Vilfrido eniris la ĉambron kaj, vidante, ke la onklo sin okupas per ordigo de muzikaj kajeroj, li demandis gaje:
— Ĉu la kvaro ludos hodiaŭ vespere, onklo Silaso?
— Jes, mia knabo.
— Kion vi ludos?
— Verŝajne, se doktoro Rees venos, la grandan kvarteton en Cis mol de sinjoro Beethoven, la glora, senmorta majstro.
Post momento da silento Vilfrido ree demandis:
— Ĉu vi ne dezirus, onklo Silaso, ke sinjoro Beethoven estu veninta, li mem, anstataŭ sendi al vi la partiturojn de sia verko?
— Ho! Vilfrido, knabo mia, — respondis la viro, genuanta sur la planko, kiom mi tion dezirus! Sed li ne venos. Mi ofte petegis lin viziti Londonon. Ne, li ne volas veni. Li malesperas trovi ĉitiulande tiun profundan, simpatian muziksentemecon, kiu, li pensas, estas por li nepra neceso.
