— Tre verŝajne ne; sed kiom da homoj, eĉ tiuj, kiuj pretendas titolon de pensuloj, konscias pri la plej alta destino de sia propra vivo?
La grafino demandis:
— Kio, do, laŭ via opinio, sinjoro Marston, estas la plej alta celo, kiun povas aŭ devas havi, ekzemple, la scienco?
La respondo venis post kelkaj momentoj:
— Plenumi sian parton, difinitan kaj necesan parton, en la jam aludita penegado en la direkto al Dio.
La trankvila certeco kaj la profunda konvinkiteco, kun kiuj Leonardo parolis, faris rimarkeblan impreson sur la gegrafojn. Metante manon sur la brakon de Leonardo, la profesoro diris kun granda mildeco:
— Vi estas tro granda viziulo por mi, kaj mi ne povus sekvi vin, se mi tion dezirus . . .
Lia edzino ĝentile interrompis lin, dirante kun ama, zorgoplena rigardo al li:
— Pro tio, karulo, ke vi tro multe laboradas super via speciala laboro. Via ĉiama enprofundiĝo en mikroskopaĵoj forprenas de vi la kapablon por pli vasta, viziista elrigardo! Se vi nur povus kredi je la ekzisto de spirita mondo! Ho ve, vi estas tro obstina materialisto.
La edzo ridetis. — La demando, — li respondis, — ĉu spirita mondo efektive ekzistas aŭ ne, ĝis antaŭ kelka tempo ne interesis min, kaj tio kaŭzis al la grafino iom da maltrankvilo. Sed de kiam mi aŭdis tiom pri supozitaj spiritistaj aferoj de unu el niaj najbaroj, mi trovas en ĝi sufiĉe da allogo — distriĝo, se vi volas — el pure akademia vidpunkto, kompreneble.
Leonardo demande ekrigardis la gegrafojn, kaj diris vigle:
— Malmultaj scienculoj en mia lando dubas en la
