— Efektive?!
— Ĉu mi povas paroli malkaŝe?
— Mi aŭskultos kun plezuro kaj profito.
— Niaj neagemaj klasoj bezonas vekon, entuziasmigon, kaj vi, Leonardo Marston, kun via flama elokventeco, kun viaj altaj idealoj, estas ĝuste la persono por tiu tasko. Ne interrompu min; vi donis al mi permeson paroli elkore. Vi tute ne eluzas vian talenton. Vi estas tro sindetenema kaj devus pli senrezerve meti viajn naturdonojn sur la altaron de nia movado. Nun ili konsumas vian koron; sed, donante al ili plenan liberecon, vi estos pli feliĉa, ol vi estas nun. Ne neu tion. Mi volas vidi vin brili.
— Mi ne volus brili, eĉ se mi povus; mi volas labori.
— Laborante vi brilos; kaj ju pli vi brilos, des pli vi bonfaros.
— Mi kredas je la potenco de la plumo.
— Ne malpli mi. Sed multe da homoj estos gajnitaj pli efike per cento da elokventaj vortoj parolataj, ol per miloj da kilogramoj da traktatoj, kiujn ili ne legas. Mi volas, ke vi renkontiĝu dum nia loĝado en „Elmcroft“ kun kelkaj, kun multaj inteligentuloj, kun homoj, kiujn vi povos influi.
Vi povas fari tion, kaj mi volas doni al vi okazojn tie por fari paroladojn. Vi nur bezonas taŭgajn okazojn tiajn, por realigi viajn revojn. Mi konas personojn, kiuj, unufoje gajnite por nia movado, nepre estos grandaj akiraĵoj.
Leonardo rigardis enpensiĝe en la suprenturnitan, emociitan vizaĝon de la bela virino.
— Ĉu via Londona domo ne prezentas pli oportunan lokon, ol kampara domo, rilate al taŭgaj parolantoj kaj la dezirindaj varbotoj?
