— Ne, karulino, li ne rifuzus, sed eble li . . . iom ofendiĝus.
— Ofendiĝi ne estas en lia programo. Li estas tro bonkora kaj aminda; kaj ne estis vere tre bonaj amikoj.
Kiam Leonardo Marston, jam adiaŭinte ĉiujn amikojn, sidis en la kupeo, Geraldino alpaŝis, klinis sin antaŭen kaj prezentis al li la vizaĝon kun mieno, kiun li ne povis malkompreni. Kun kontenta rideto Leonardo metis ambaŭ manojn sur la ŝultrojn de la knabino kaj volonte donis la petitan adiaŭkison. Ame rigardante en la naivan vizaĝon li diris:
— Via amindeco, Geraldino, malpezigas al mi la disiĝon kaj irigas min hejmen kun ankoraŭ plua, tre agrabla impreso. Adiaŭ. Dio benu vin, amikineto mia.
Unu el la sinjorinoj de la laste alveninta amikaro, francino, mallaŭte diris al sinjorino Harding:
— Knabina privilegio ĝis konscia virineco, ĉu ne?
— Jes, — respondis enpense la anglino, — la ago estis ambaŭflanke tute natura, plena de ĉarma naiveco.
En la lasta momento sinjoro Harding enigis la kapon en la kupeon, kaj dezireme demandis:
— Marston, ĉu troviĝas en via urbeto vistludantoj?
— Jes, — revenis seka respondo, — tri el niaj laboristoj kaj la kortisto de la vilaĝa trinkejo.
