(Kanto.)
Suprenflugi volus mi kun alaŭdeto,
Flirti en aero kiel hirundeto,
Naĝi kun fiŝeto en torento klara
Al vi, Janko kara!
Ĉar mi nek fiŝeto sur Vistula fundo,
Nek mi alaŭdeto estas, nek hirundo,
Nur al mi kantetas vento la montara:
Venos Janko kara!
Se mi super fonto, kiel stel’ radia,
Min speguli povus en animo via!
Kiel vaga lumo, kiu flamas pale,
Se al vi ekbrilus mia larm’ kristale!
Ĉar mi nek steleto en la font’ brilanta,
Nek mi estas kampa lumo la vaganta,
Fluas do sur roso mia plend’ sen fino:
Ve, al vi, knabino!
SCENO II
HALKA, JONTEK (serĉas ŝin inter arboj).
- JONTEK
- JONTEK
Halka! Halka!
- HALKA (alkuras al li).
- HALKA (alkuras al li).
Kial vi, Jontek, trompis malbele
Min, senkonsolan?
Kial vi prenis de mi kruele
La ĝojon solan?
Jen, mi lin vidis, al mi parolis
Li, sun’ radia!
(Konvinkite.)
Kaj li revenos, kaj min reprenos!
