Pro la ĝemo, ploro nia
Vi kompatu, granda Di’!
- HALKA.
- HALKA.
Ha!
(Ŝi ĵetas la faskon da ekbruligita branĉetaro en la riveron, kie ĝi siblante estingiĝas, kaj ŝi mem plorante falas sur genuojn. La luno heligas la ĉiel-lazuron.)
Vi kompatu! sankta Di’!
Di’ potenca! dankas mi.
(Post momento kun rezignacio.)
Mi vin mortigus, mian sinjoron?
Janko, karulo vi mia!
Pardonu al mi, mizera, ploron,
Morton de l’ ideto nia.
Feliĉe vivu eĉ por alia.
Kaj vin gajigu belsinjorin’!
Min rememoru en preĝo via,
Ho Janko, Janko — mi benas vin!
(Kuras sur la monteton kaj kun krio ĵetas sin en la riveron.)
SCENO IX KAJ LASTA
JONTEK (kaj ĉiuj, kiuj eniris en la preĝejon, krom Zjemba kaj kelke da edziĝanoj, elkuras).
- JONTEK (ne vidante Halkon, kuras maltrankvile kun kelke da montaranoj sur la rokojn).
- JONTEK (ne vidante Halkon, kuras maltrankvile kun kelke da montaranoj sur la rokojn).
Halka! Halka!
(Subite ĵetas sin en la akvon.)
- ĤORO.
- ĤORO.
Tro malfrue, tro malfrue!
Malfeliĉa dronis jam.
- JANUŜ, STOLNIK kaj ZOFJA
- JANUŜ, STOLNIK kaj ZOFJA
Kiu dronis?
