— Ĉu en tiu ĉi arbaro estis rabistoj?
— Povas esti, sinjoro.
— Kaj ĉu ili povas nin ataki?
— Povas, sinjoro.
— Kion ili povos al ni fari?
— Nenion ili, sinjoro, al ni faros.
— Kial ili povas ataki kaj povas nenion fari?
— Ĉar Dio gardas siajn servantojn, sinjoro.
— Do min. Sed ĉu li gardos cin?
— Ne, sinjoro, li min gardos. Pli malbone estos kun vi.
— Fierulo ci estas. Morgaŭ mi ordonos cin vipi.
— Vi faros, sinjoro, kion vi volos.
Joel eksilentis. Li ne estis tamen kontenta pro la rezultato de la interparolo. Li silentis ankoraŭ momenton, poste diris per voĉo tre milda:
— Mi pardonos al ci la kulpon, ĉar ci min servas kaj dum la nokto kondukas.
— Mi dankas vin, sinjoro.
— Ĉu en ĉi tiu arbaro estis sovaĝaj bestoj?
— Estas, sinjoro.
— Ĉu ili povas nin ataki?
— Povas, sinjoro.
— Kaj ili povas al ni fari ian fatalaĵon?
— Nenion al ni, sinjoro, ili faros.
— Ree ci parolas tiel, ke ci estas nekomprenebla.
— Dio gardas siajn servantojn, sinjoro.
— Kiel do ci lin servas, stultulo?
— Per la tuta vivo, sinjoro.
— Cia vivo ofendas Dion.
— La vivo de mizeruloj ne ofendas Dion, sinjoro.
— Do kies vivo ofendas Dion?
— La vivo de riĉuloj, sinjoro.
