— Ĉu tio ĉi estas homo? — li pensis iafoje — ĝi estas nur ondo, kiu eliras por momento el profundejoj kaj malaperas por ĉiam. Kiu scias, ke ĝi ekzistis?
La maro estas eterna, Japanujo senmorta! Mi ekzistas kaj pereos, mi diseriĝos kaj eble mi estos apenaŭ ombro, kiun arboj faligas post la sunsubiro…
Mirinda dolĉeco trapenetris lin, kvazaŭ dolĉeco de defluado en silenton.
— Kaj eble?
Ekploris en li ia nemortinta ankoraŭ espero kaj tuj estingiĝis.
Mallaŭta signalo traŝiris la aeron.
Li ĵetis sin al la nazo de l’ ŝipo; ia pala lumbrilo, simila al disfluinta orkolora makulo, tremis sur la horizonto.
La ŝipoj malrapidigis la iron.
Sur la ferdekoj ekbolis la lasta, nerva laboro de lastaj preparoj, oni elŝovadis rapideme la faŭkojn de l’ pafilegoj, reguligis kartoĉkanonojn kaj ŝargis la karabenojn. La grandegaj afustoj turniĝis sen bruo, nek unu levilo ekgrincis, nek eksonis ĉeno kaj la homoj moviĝis senbrue kiel ombroj.
Senlima ĝojo plenigis la korojn, la en-
