firmo Japlac; ĝi estas bona kompanio — kaj uzu mian nomon. Ĉu vi faros tion?”
„Jes, mi ja faros.”
„Ĉu vi havas taŭgan leterpaperon?”
„Ne specialan.”
„Do, jen papero kaj koverto. Nun diru al mi, ĉu vi tagmanĝis?”
„Mi matenmanĝis.”
„Sed ne tagmanĝis, ĉu?”
„Ne, sed tio ne gravas, tute ne, ne klopodu pri tio — sed dankon pro via ĝentila intereso!”
„Ho, tio estas nenio. Mi bedaŭras nur, ke mi ne havas postenon por vi. Sed promesu al mi unu aferon: post unu jaro skribu al mi, ĉu vi prosperas aŭ ne. Mi multe interesiĝas pri vi.”
Mi promesis kaj adiaŭis. Mi reportis la viŝtukon al la fabrika firmo.
Mi dormis ĉe Blackie tiun nokton, Post enlitiĝo mi spertis malfacilon dormi. Pensoj kirliĝis en mia menso. Kion plu fari? mi pensis. Mi ne povas kulpigi min, mi ja penis — diablo scias. Kio plu? La pensado elkovis nenion, sed mi ne povis haltigi ĝin. Daŭre kaj daŭre la pensoj sin trudis, karusele ili ripetadis sin. Mi devas dormi: ĉi tio estas stulta! Mi rearanĝis la kusenojn kaj devigis min ne pensi. Sed vane: denove mia menso bildigis la ĵusan pasintecon kaj mia cerbo agitiĝis. Mi sakris, bone, plensente kaj suke. Trivialaj estis la vortoj, sed mia brusto senpeziĝis; jes, fiaj, aĉaj, ŝokaj vortoj, sed ili utilis, jes, pli ol preĝo. Mi timis, ke la dormdetruaj pensoj revenos. Do, se mi ne povos eviti ilin, mi ruzos. Mi pensos pri plaĉaj aferoj, mi fantazios......
Jen, mi estas eksterordinare kapabla komercisto. Tute facile mi sukcesas. Per la nura volo mi kapablas vendi.
167
