„Ha, Jolanda,” mi diris malgaje, „okazis malfeliĉo pri via struto! Mi iris al Afriko kaj, post tritaga rajdo en la dezerto sur ĉaskamelo, mi kaptis la struton per lazo. Mi nutris ĝin per bombonoj kaj klarigis al ĝi, ke Jolanda deziras havi ĝin kiel amikon, ĉar ĝi faros por ŝi multe da grandaj ovoj — grandaj kiel via kapo, ĉu ne? Tio al ĝi plaĉis kaj ĝi konsentis veni. Sed sur la ŝipo ĝi komencis fari ovojn, grandajn ovojn, pli kaj pli. Ĝi ne haltis. La ovoj komencis plenigi la ŝipon, la ŝipo malleviĝis en la akvo, kaj estis danĝero, ke la ŝipo dronos. Ho ve! Mi parolis al mia struto. ‚Ĉesu,’ mi diris, ‚ĉesu fari la ovojn!’ Sed ne; ĝi respondis al mi: ‚Jolanda deziras ovojn, ŝi estas bona knabino, kaj mi faros por ŝi multajn ovojn.’ Kaj tuj ĝi faris novan ovon — en la lito de la kapitano! Stulta birdo! La kapitano maltrankvilis, la ŝipanoj timis, kaj fine ni devis elmeti la struton kun ĝiaj ovoj sur palman insulon.”
„Ho,” diris Jolanda, „kia malsaĝa ‚sturto’!”
„Sed jen, Jolanda,” mi diris, „kion mi alportis al vi! Vidu kia bela pupeto! — kaj jen aŭtomobileto por vi, Antoĉjo, kaj por vi, Ĝina......”
Sed Jolanda preskaŭ ne rigardis la pupon, sed plendis duonlarme:
„Mi volas ‚sturton’ — kial vi forlasis ĝin sur la insulo? Ĉu la ‚sturto’ volonte restis sur la insulo?”
„Ho ne, ĝi tre bedaŭris, ke ĝi ne povas veni al vi. Sed ĝi instruis al mi magiajn ludojn. ‚Montru al Jolanda la magiajn ludojn!’ ĝi diris. — Ĉu mi montru al vi nun?” mi demandis.
„Jes, jes, jes!” kriis Jolanda ĝoje, interfrapante la manojn.
Mi ekspiris libere kaj komencis distri la infanojn per diversaj ĵonglaĵoj.
196
