Williams: „Jes, por senpolvigi la pianon, por purigi dentaĵojn, por......”
Scott: „Ĉu vi havas broson por forbalai brosvendistojn for de la porda ŝtupo?”
Ĝenerala ridego plenigis la ĉambron. Williams gapis konfuzite. La instruisto kriis; „Ridu, Williams, ridu, kaj laŭdu la virinon pro ŝia spriteco, kaj poste revenu al la mirbrosoj. Neniam”, aldonis la instruisto, turnante sin al la klaso, „restu senvorte. Vi ne povas konvinki, se vi donas la parolon al la kliento...... Nu vi, Burns kaj Stevenson, estas via vico.”
Estis kelkaj pluaj vendskermoj, kaj kiam la vendisto sukcesis sufoki ĉiujn kontraŭstarojn de la „virino“, la klaso entuziasme manfrapis, kaj oni konsideris la brosojn venditaj.
„Sufiĉe de tio,” fine diris la instruisto. „Nun al la kantaro!”
Je mia surprizo la vendistoj elpoŝigis kantlibrojn.
„Ni komencu per n-ro 8.” la instruisto diris, kaj batis tonforkon sur la seĝon; kaj ĉiuj komencis kanti popularan kanton, sed la vortoj estis banale parodiaj kaj laŭdaj al la mirbrosoj. Eĉ ignorante la banalecon de la parodioj, kiu ekzemple transformis la francan nacian himnon „La Marseljezo” al la „Broseljezo”, mi ne povis kredi je la daŭra efiko de tiom senbaza entuziasmigilo, ĉar trafis min la penso, ke necesus nur sinsekvo da vendofiaskoj por turni tiun entuziasmon al reakcia malespero.
La postan tagon mi vizitis la biskvitfirmon kaj trovis ke la posteno estas donita al iu alia. Do restis la elekto inter la brosvendado kaj la kuirilvendado. Mi elektis la lastan.
25
