Kiam mi vekiĝis la postan matenon, mi vidis Anjon gracie preparanta la matenmanĝon. Ŝi portis ĉarman, flordesegnan antaŭtuketon ĉirkaŭ la talio kaj kantzumis, dum ŝi paŝetis okupe. Ŝiaj kaŝtankoloraj bukloj dancis ĉe ĉiu paŝo, ŝiaj brunaj okuloj spegulis kontentecon.
„Fine vi vekiĝis,” ŝi diris. „Vi certe amas vian liton.”
„Mi pli amas nian.”
„Ni manĝos ĉi tie. Estos pli varme.”
„Ha, belan fajron vi kreis! Ĉu ĝi ekbrulis akcidente? Mi neniam vidis virinon, kiu scius bruligi fajron. Mankas al ili la racio. Ili ne povas kompreni, ke fajro bruligas aeron, ne lignon kaj karbon.”
„Bone, spertulo. Tio estos via laboro estonte.”
Mi prizorgis mian tualeton, okulsekvante ŝiajn movojn.
„Ĉio preta,” ŝi pepis,
Mi venis al ŝi tute proksime kaj rigardis en ŝiajn okulojn. Mi ĉirkaŭbrakis ŝin kaj premis ŝin streĉe al mi.
„Nu, nu,” ŝi admonis. „Ne denove.”
„Ĉu mi ion diris?” mi protestis kun kvazaŭ-senkulpa tono.
„En ĉi tiu proksimeco ne necesas ke vi parolu — kaj cetere oni ankaŭ devas manĝi...... sciu!”
„Kia stranga ideo! Tamen por ne kontraŭstari vin, kara mia, mi eĉ manĝos.”
Poste mi iris al mia loĝejo, sciigis la dommastrinon ke mi malluas, kaj de tie mi iris al la oficejo.
Sinjoro Thorsen esprimis sian kontentecon pri la sukceso de la foiro.
„Jes,” mi diris. „Foiroj solvas la problemon. Ni devas uzi tiun merkaton.”
70
