Ĉiuj laŭte kaj longe aplaŭdis, kaj mi vekiĝis. Necesis al mi iom da tempo por igi naturforma mian buŝon, kiu estis tute tordita.
„Rigardu la standon,” mi diris fiere al Anjo. „Vidu, kiel mi desegnis ĝin. Majesta, ĉu ne?”
„Je-e-s,” ŝi diris hezite, „sed ĉu ĝi ne povus esti iom pli bela...... pli ornamita?”
„Eble, sed mi priatentis nur la praktikan flankon. Ornamaĵoj kaj floroj estas belaj, sed ili ne vendas kuirilojn. Vidu la servotablon! Ĝi estas tridek futojn longa kaj nur kvar futojn for de la malantaŭa muro. Tio donos lokon antaŭ ĝi por la publiko,” mi klarigis. „Kaj la eniro ĉe la dekstra fino de la tablo estas nur sufiĉe larĝa por enlasi nin flank-ire. Tio donas maksimuman longecon al la servotablo.”
„Mi esperas, ke mi povos ĉiam pasi tra tiu eniro,” ŝi diris alude,
„Ho, mi estos singarda; mi ne volas perdi bonan helpantinon, eĉ provizore.”
„Egoisto,” ŝi riproĉis. „Sed serioze: se kliento formoviĝos de la tablo sen decidi aĉeti, ni eble devos kuri tridek futojn por lin kapti kaj konvinki.”
„Ne, Anjo, mi pensis ankaŭ pri tio. Vidu tiun kurtenon, kiu pendas de la servotablo al la planko: tiun en la mezo, kaj tiun alian ĉe la maldekstra fino. Tiuj kurtenoj kovras truojn, kaj se ni volas atingi homon rapide, ni povos trarampi sub la tablo.”
„La supro de la tablo estas mallarĝa. Kial?”
80
