Paĝo:SAT - Proletaria Kantaro, 1924.pdf/124

Por trompi vin per sia preĝaro —
Kaj tiun hom’ — premulon inspiras,
Kaj instruisto filozofias,
Al gazetisto kunharmonias,
Ke timi tion estas komenco
De la saĝeco… Sklava sentenco!
Ja ŝafofelaj lupoj ĝin diris, —
Sankcii la katenojn deziris,
Subpremi iun senton kaj penson,
Kaj enkateni homan la menson.
Tiran’ Salomo, diboĉe sprita,
En Paradizon ien sendita,
Kun sentencaro sia la stulta
Sentencon diris inter la multa,
Kaj vivas ĝi en ĉies animo:
Timu je Dio, reĝon estimu!
„Sankta stultaĵ’! Centjarojn batalas
Kontraŭ ĝi menso kaj konscienco,
Bravuloj ĉiam falis kaj falas,
Sed kion faris? Vivon sen senco
Popol’ trenadas, — morte suferas,
Kviete la premulojn toleras,
Kisadas de l’ fripono la manon
Kaj kredas la trompantan tiranon:
Se oni vin batas — preĝu, silentu,
Kaj lupo se vin mordas, popolo,
Se sangon vian suĉas serpento, —
Preĝadu: Dia volas ĝin volo:
“Ho Dio, min pekulon pardonu!“ —
Por ke li punon al vi ne donu.
Tiel mond’ iras! Sklavec’ malvero
Reĝas unu sur tuta la tero
Kaj estas sklava ja testamento
Dum ĉiu malfeliĉa momento…
En tiu regno de la perfido,
De malĉastado, sangoj, insido, —
Senlima regno de la malbono —