pri tiu metodo ol la pastro Du Parquet, instruisto de la grafeto Nerceuil, kiu estis proksimume 15-jara kaj havis la plej belan vizaĝon kontempeblan.
– Patro – diris tagon post tago la juna grafo al sia instruisto –, la samsubstanceco estas ja preter mia forto, estas al mi tute neeble imagi tion, ke du personoj povas fariĝi unu sola: klarigu al mi tiun misteron, mi petas, aŭ almenaŭ komprenigu ĝin al mi.
La virta ekleziulo, deziranta sukcesi en sia edukado, ĝoja ke li povis havigi al sia disĉiplo ĉion, kion iam ja povos fari el li utilan homon, elpensis sufiĉe kontentigan procedon por forigi la malfacilaĵojn kiuj cerbumigis la grafon, kaj tiu procedo, nepre elprenita el naturo, ja devis bone rezulti. Li venigis ĉe li knabinon en la aĝo de 13 al 14 jaroj kaj post ol li bone edukis la junulinon li kunigis ŝin al lia juna disĉiplo.
– Nu – demandis li – , mia amiko, ĉu vi komprenas nun la misteron de l' samsubstanceco? Ĉu vi komprenas kun malpli da peno tion, kio ja eblas ke du personoj fariĝu unu sola?
– Ho, mia Dio, jes ja, patro –respondis la ĉarma demon-havanto–; nun mi ja komprenas ĉion kun miriga facileco. Ne strange, ke tiu mistero konsistigas laŭdire la tuta
