ĝojo de la ĉielaj estuloj, ĉar estas ja agrablege amuziĝi fariĝante el du unu.
Post kelkajn tagojn la juna grafo petegis de la instruisto, ke li donos al li plian lecionon, ĉar li asertis ke restis ankoraŭ io en la mistero, kion li ne bone komprenis, nur klarigebla celebrante ĝin ankoraŭfoje tiel same, kiel li faris jam. La komplezema ekleziulo, kiun tiu sceno amuzis eble tiom, kiom sian lernanton, denove venigis la knabineton kaj la leciono rekomenciĝis, sed ĉi-foje la ekleziulo, eksterordinare emociita pro la delica panoramo, kiun la bela etulo Nerceuil prezentis al li samsubstancante sin kun sia kunulino, ja ne povis rezisti partopreni en la klarigo de la evangelia parabolo kaj la belaĵoj kiujn siaj manoj devis trairi fine ekbruligis lin entute.
– Ŝajnas al mi, ke tio iras tro multe rapide – ekkriis Du Parquet, prenante la grafeton je la talio –, estas troa elasteco en la movoj, sekve la konjunkcio, estante ne tiom intima, ne reflektas adekvate la bildon de l' mistero ĉi tie demonstrenda… Se ni teniĝas tiamaniere... - diris la fripono prezentante al la juna disĉiplo la samon, kiun tiu donis al la knabino.
–Ho, mia Dio! Vi
