devige la fortepianon. Memorante pri la belaj horoj al ghi shuldataj, shi scribis en 1909 al amico: « Mi memoras pri miaj pianoleçionoj, tiel subite interrompitaj en la conservatorio unu jaron antaù la diplomo, ciun mi tiom longe deziris… Pasiigis min tio chi, caj ghi estis fortranchita el mia vivo, cun chio dolcha, felicha, bona caj intima en tiu cara muzico. Ghi min tro laçigis sed al mi lernigis enpensighon, tiun dum malsano netrotraxeblan trezoron. »
Subite malsanighis shi, en la momento ciam shi finriçevis religian instruadon de Sro De Loës, pastro de l’naçia Eclezio. La tagon de sia unua comuniigho, shi estis mortepala caj febrotremanta en sia blanca robo, caj apenaù consçianta, cion shi faras. « Mi ne aùdis la parolojn de la pastro, shi diris al mi; shajnis, ce chio turnighas chircaù mi. Mi memoras nur, ce mi fervore preghis al Dio, petante Lin, ce la resto de mia vivo estu pasigita utile. » Caj plene plenumighis tiu pregho, en ciu jam tute ecaperas la nobla caractero de tiu-modesta calvinistino, cies practica spirito estis nepre liberigita je la pia egoisteço, zorganta nur pri memsavado!
Ecaperis sur la nuco absçeso iom suspectinda.
