buticoj. Mil cvinçent çalsanuloj, dec sep curaçistoj. Caj senchese oni construadas, char al tiuj la loco mancas, ciuj alcuras de chie cun la espero resanighi per la pura aero de la altazhoj.
La unua impreso ne estas malgaja, ciel mi supozis. La exçesojn de higiena pedanteço oni en la hotel-chambroj evitis. Ili estas comfortaj caj neniel similas al hospitalaj chambroj. Vespere, la gastotablo estas plena je vivo. Sunbrunigitaj vizaghoj, gajeço celcafoje brua, nenia tusado. Al la malsanuloj estas permesate tusi nur en siaj chambroj. Caj tri tagojn post sia alveno, ili chiuj sucçesas obei la ordonon. La plej grave malsanajn oni ne vidas. Ili restas, celcafoje ghis duono post la naùa vespere, cushitaj sur litseghoj en aer-curaçadaj galerioj, ciuj senesçepte, ech sur la hoteltegmento, rigardas suden. La plej bonfartaj eliras, tuj ciam suno ecaperas super la cresto de Chamossaire. Ili glitcuras, glitveturas aù promenas je suno, ciu en locoj shirmataj ne malofte varmigas la termometron ghis pli ol cvardec gradoj, caj tamen la negho ne fandighas. Similas al la ghoja vivo de la sportaj restadejoj.
Per malmultaj pashoj oni povas sin izoli. Baldaù la densazho de la abioj, cun branchoj pezigitaj
