Virinoj en la itala kamparo
Renato Corsetti [korseti], Italujo
Italujo ne estas la lando de Leonardo, Garibaldi, Mikelanĝelo kaj simile. Ili konsistigas etan kruston, sed la malkrusto konsistas el kamparanoj kaj ekskamparanoj, el kiuj parto loĝas nun en urboj kvankam ilia koro, ilia menso, ankoraŭ ne plene komprenis la novan situacion. Tio, kio en aliaj landoj okazis dum jarcento(j), en Italujo okazis en nur unu jardeko: de 1950 ĝis 1960. Tiam 20 milionoj da italoj transiris de kamparo al urbo. Kompreneble iliaj valoroj ne povis tiel rapide ŝanĝiĝi, kaj tio klarigas multajn el la sintenoj de italoj, interalie al virinoj.
Ĉi-sekve mi klopodas rakonti ion pri la vivo de kamparaninoj en Italujo en la pasinteco surbaze de miaj personaj spertoj ĉefe dum la infaneco, tamen mi ne opinias, ke mi povas komuniki al vi (urbaj, kleraj, esperantistaj kaj inismaj) tion, kion mi devus kaj volus komuniki. Jes, mi povas doni faktojn, sed eble nur kelkaj mezaĝaj bulgarinoj povas kompreni kion tiuj faktoj signifis por la tiamaj homoj. Vi estas tiom malproksimaj de tiu socio, kiom eskimo de la hinda kulturo. Ĉu oni povas klarigi al eskimo en du paĝoj kion pensas kaj sentas hindoj?
Valoroj en malriĉa socio
Ĝis la komenco de ĉi tiu jarcento la vivo de kamparanoj ne multe ŝanĝiĝis de la romia epoko.
La grandega plejmulto el ili sukcesis nur per daŭra penegado produkti por si manĝaĵojn. Kaj la senteraj kamparanoj kaj la malgrandaj terposedantoj devis laboregi por ricevi sufiĉetajn manĝaĵojn. Ili evitis uzi monon por aĉeti aĵojn, sed prefere mem produktis siajn vestojn, hejmajn ilojn, ktp.
Tiu daŭra laborado signifis, ke apenaŭ restis tempo por amuziĝi aŭ simple pensi (krom en la vintro, aŭ kiam oni utiligis komunan laboradon kiel socian okazon por kunkantado, ŝercado, ktp.)
Estas klare ke en tia socio la valoro de ĉiu membro de la grupo (homo aŭ besto) estis rekte proporcia je ĝia kontribuo al la produktado de manĝaĵoj.
