Antaŭ ol povi eniri la misteran Nirvana’on la animo devas trapasi plurajn ŝtupojn por sufiĉe puriĝi kaj indiĝi. Alpreni povas la animo ĉian formon, ĉu hundan, ĉu ratan, ĉu homan aŭ ian alian. La Karma decidis, ke ankaŭ mi iam antaŭ multaj jaroj, vivis kiel azeno.
Kiel subulo de mia “sinjoro“ mi estis ofte batata kaj devis ĉiam porti pezajn ŝarĝojn. Krom tio mi estis primokata de ĉiuj homoj, sed tiam mi ne sciis kial. Mirinde mi ĉiam emis aŭskulti interparolojn de homoj tiel ke mi kelkiam forgesis labori, kio al mi regule kaŭzis batojn per la bastonego de mia “sinjoro“… Do mi estis besto kaj sklavo destinita servi ĉiuforte al mia “sinjoro“ kaj pro tio mi havis la solan rajton esti humila kaj obeema.
Kaj kiam mi volis defendi min provante ion diri, tiam mi nur sukcesis elbuŝigi raŭkan kaj abruptan blekadon, kiu laŭte sonis tra la stratoj. Tiuokaze la homoj ridadis kaj insultis pri mi, nomante min “malsaĝa azeno“. Anstataŭ plibonigi miajn situacion kaj reputacion mi atingis la malon. Mi iĝis tiam iom obstina kaj malobeema kaj deziris la unuan fojon esti homo.
Plenigita manĝujo estis mia konsolo. Manĝante mi forgesis mian mizeron. Plena stomako mia kontentigis min ĉiam kaj mi eĉ forgesis mian suferadon, ĝis min pelis al laboro la ŝupinto de mia “sinjoro“. Iutage li gvidis min en urbparton, kiun mi neniam estis antaŭe vidinta. En arboza larĝa strato mi haltis ĉe moderna granda magazeno. La domoj tie estis grandaj kaj havis belajn parkojn kaj ili estis ornamitaj je balkonoj kaj arkitekturaĵoj. Mi ĉiam devis loĝi en stalaĉo. Mia “sinjoro“ iris en la magazenon. El ĝi penetris bonodoro, kian mi neniam antaŭe konis. Tra la vitroj mi vidis plej delikatajn bongustaĵojn de mi neniam viditajn. Multe da homoj ŝarĝitaj per ili venis el la magazeno kun okuloj, radiantaj pro plezuro, inter grasozaj vangoj. Ili preterpasis min kun fiere levitaj kapoj. Tenate de silkvestitaj patrinoj kelkiuj bubaĉoj rikane kaj sible nomis min “malsaĝa azeno“. Kaj mi kondamnis mian sorton kaj duan fojon deziris esti homo.
Aliam min gvidis mia sinjoro al granda konstruaĵo nigra kaj malbela, kun fenestretoj kiel ĉe malliberejo. Mi paŝis en vastan korton.
