kaj metis ĝin sur mian bruston — kio devis esti signalo — du oficiroj kaptis min kaj la kamaradon same farintan.
Tamen ni estis pli lertaj kaj restiginte en iliaj manoj niajn suprovestojn ni nin ĵetis en la maron. Ni ambaŭ estas bonaj naĝistoj, povantaj multan tempon resti sub la akvo — ni tuj subakviĝis kaj la pafado ne atingis nin. Tremante pro malvarmo, ni albordiĝis kaj kuris al la bolŝevikaj pozicioj, ĉirkaŭintaj la urbon, kie nin oni akceptis ne malbone… Tiel ni trafis ĉi-tien…
Nun ni estas veraj bolŝevikoj, kaj ni kredas, ke ankaŭ nia lando baldaŭ estos bolŝevika. Ĉiuj estu kamaradoj en la tuta mondo…“
Tiuj ĉi junuloj loĝis ĉe mi unu semajnon zorgate de mia filo, kiu tre amikiĝis kun ili. Kiam la francaj ŝipoj foriris, la ordo firmiĝis, la danĝero pasis, niaj forkurintoj jam povis sin montri sur la stratoj. Por enlokigi ilin pli oportune mi petis unu mian konatinon, tre simpatian virinon, doni al ili unu ĉambron en la domo de ŝia fratino. Mi senkaŝe rakontis al ŝi nian sekreton kaj ŝi tre volonte prezentis al ili belan oportunan ĉambron.
Tiu-ĉi konatino estis mia instruatino en la kursoj de Esperanto, kiujn mi aranĝis, kaj mi entute estis utila por ŝi, helpante dum ŝi havis neniujn rimedojn por la vivo. Ŝi rakontis al mi, ke ŝia edzo eble estas pereinta, ĉar multan tempon ŝi havas neniajn sciigojn pri li.
Subite, tute neatendite, ŝia edzo aperis el Odeso kaj ni konatiĝis. Li sufiĉe bone parolis france kaj niaj amikoj francoj evidente ekinteresis lin. Baldaŭ oni proponis por la francoj laboron en Sebastopolo kaj ili kore adiaŭdiris nin, promesante skribi al ni…
Post du monatoj la blankuloj denove aperis sub gvidado de Vrangel, kaj en Balaklavo polica “Regnogardo“ anstataŭis la “revkomon“.
Kun grandega peno mi sukcesis trovi por mi oficon en la adresejo, kiu dependis de la “regnogardo“, kies estro estis ekspolicisto, tre severa, malnobla, drinkema homo. Baldaŭ li estis forigita kaj lin anstataŭis… mia konato, ĉe kies edzino loĝis la francoj. Li ankaŭ estis policisto-blankulo!
Dankema al mi pro mia amika rilato al lia edzino, kiun li profunde amis, li savis min el granda danĝero. Iutage alportis li kaj montris al mi paperaĵon, ricevitan de la ĉefa regnogardo en Sebastopolo kaj severe demandantan:
“Tre grave estas scii, kie restis dum la estado en Balaklavo du francaj bolŝevikoj — la nomoj — sciigu tuj sekrete“.
Mi tralegis kaj respondis propramane:
“La du francaj bolŝevikoj kune kun la kaptitaj 30 soldatoj en Inkermano estis enlokigitaj en la gimnazio kaj poste forsenditaj Sebastopolon.“
Li ridetis kaj prenis mian respondon. Se mia nomo estus nomita, mi nepre estus pafekzekutita, laŭ la severaj leĝoj de Vrangel.
