MALKOMO.
Ne ankoraŭ, via Moŝto. Sed ĵus parolis mi kun ĉeestinto Ĉe lia morto, kiu al mi diris Ke siajn perfidaĵojn li konfesis Tre malkaŝeme, petis la pardonon De via reĝa moŝto, kaj spiriton Penteman montris: lia adiaŭo Al vivo lian vivon plej ornamis. La morton li renkontis tiel, kiel Volante la trezoron plej valoran Forlasi, kvazaŭ nur senutilaĵon.
DUNKANO.
Neeble estas el vizaĝo homa Diveni, kion lia kor' pripensas. Al li mi vere estus konfidinta La tutan mondon.
Venas Makbeto, Bankvo, Rosso, kaj Anguso.
Kuzo plej fidinda. La sento de maldankemeco mia Min malĝojigis; ne egalvaloras Meriton vian mia rekompenco,— Se inter la pezil' kaj la pesilo Egalapezo restus! Sed en vero Ne elpagebla estas mia ŝuldo.
MAKBETO.
Deziro mia servi mian reĝon Meriton sian portas. Via moŝto Akceptu miajn devojn, kiuj celas Servadi vian tronon kaj infanojn, Nur plenumeblajn per konstanta zorgo Protekti vian vivon kaj honoron.
