La laborejo, en kiu ni kune loĝis kaj pentris kun Svjatecki, estis nepagita, unue pro tio, ke ni ambaŭ havis kune ĉirkaŭ kvin rublojn, kaj due, ĉar ni sentis tute sinceran abomenon al loĝej-pagado.
Nin pentristojn oni nomas malŝparuloj, sed mi, ekzemple, preferas fordrinki la monon, ol forĵeti ĝin pagante la mastron.
Kio koncernas nian mastron, li ne estis malbona homo, kaj, krom tio, ni trovis kontraŭ li rimedon.
Kiam, kutime matene, li venis memorigi la luopagon, tiam Svjatecki, kiu dormis sur planko, sur pajla matraco, kaj kovris sin per turka kurteno, uzata de ni kiel fono al portretoj, leviĝis duone kaj parolis per tomba voĉo:
— Bone, ke mi vin vidas, ĉar mi sonĝis, ke vi estas mortinta.
La mastro, kiu estis superstiĉa kaj videble timis la morton, tuj konfuziĝis eksterordinare. Tiam Svjatecki ĵetiĝis dorse sur la pajlsakon, etendis la krurojn, kunmetis la manojn sur la brusto, kaj parolis plu:
— Tiel mi vin vidis, kiel nun: vi havis blank-
