Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
ne enverŝos en la teon iom da arako, li respondas, ke arakon li trinkas kutime nur pobotele… Cetere la vespero finiĝas feliĉe.
Ni eliras. Mi enspiras per plena brusto la aeron. Efektive mia kravato estis tro forte kuntirita.
Ni iras kun Svjatecki silentante. Tiu-ĉi silentado fariĝas por mi tro peza kaj fine netolerebla. Mi sentas, ke mi devas ekparoli al Svjatecki, diri al li ion pri mia feliĉo, pri tio, kiel belege ĉio okazis kaj kiel mi amas Kazja’n… Mi prepariĝas, sed ne povas tion fari! Fine, jam proksime de la laborejo mi diras:
— Konfesu Svjatecki, ke tamen la vivo estas iafoje bela.
Svjatecki haltas, ekrigardas min malserene kaj diras:
— Pudelo!
Dum tiu-ĉi vespero ni plu ne interparolis.
