Dekunua horo matene…
Eva Venos tuj, tuj.
Mi surhavas stup-tolan ĉemizon, malfermitan sur la brusto, vilaĝanan surtuton iom difektitan, sed ankoraŭ sufiĉe bonan, krom tio: zonon, botojn, ĉion, kio estas bezona.
La haroj de la griza peruko malsupren-pendas sur miaj okuloj, kaj oni devus esti sagaculo, por ekkoni, ke tio estas peruko; mia barbo estas ĉefverko de pacienco. Komencante de la oka horo matene mi engluadis per koncentrita iĥtiokolo blankajn harfadenojn inter miaj propraj haroj — kaj mi griziĝis tiel, ke eĉ en mia maljuneco mi ne griziĝos pli nature… Diluita sepio donis al mi la brunetan haŭtkoloron, kaj la sulketojn faris Svjatecki vere genie. Mi aspektas sepdekjara.
Svjatecki asertas, ke, anstataŭ pentri, mi povus perlabori la panon kiel modelo, kio estus eĉ pli profitodona por la arto.
Estas duono de la dekdua horo… Eva alverturas.
Mi sendas paketon kun mia ordinara vestaĵo en
