— Mi montros la langon — tion mi ne toleros!
Dume ŝi diras plu al Hela:
— Ho jes! Magorski indas pli admiron ol interkoniĝon. Ostŝinski difinas lin, ke li estas geniulo en korpo de „frizisto“.
De Ostŝinski mi forŝirus la orelojn, se li dirus ion similan; pri Eva mi sciis, ke ŝi havas malican koboldon malantaŭ sia kolumo, sed ŝi efektive transpaŝas la permesitan mezuron.
Feliĉe la tagmanĝo finiĝas.
Ni eliras en la ĝardenon, kie mi devas prezenti mian kantarton.
Tamen tio komencas min iom enuigi kaj mi preferus esti ĉe Hela kiel pentristo, ol kiel did…
Sed nenio helpos kontraŭ tio!
Mi sidiĝas apud la muro en ombro de kaŝtanarboj, tra kies folioj penetras la suno kaj formas sur la grundo multon da helaj makuloj. Tiuj-ĉi makuloj tremas, flagretas, malaperas kaj brilas denove, laŭ tio, kiel la ventbloveto movas la foliojn. La ĝardeno etendiĝas profunde, malproksime de l’ strato, do la veturila radbruo preskaŭ tute ne atingas ĝin, des pli ke supersonas ĝin la murmurado de la ĝardena fontano. La varmego estas netolerebla. Inter la densa foliaro aŭdiĝas la ĉirpado de paseroj, sed malforte, kvazaŭ dormeme. Cetere regas mallaŭto.
Mi perceptas, ke formiĝas tute bela bildo: ĝardeno, profundo de arboj, sunaj radioj, fontano; la du virinoj, kun neordinare belaj vizaĝoj, apogiĝas unu
sur alia, kaj mi, did, sidas kun liro apud la muro; ĉio ĉi kune havas en si ian ĉarmon, kiun mi sentas
kiel pentristo.
