de okuloj kaj brovoj rememorigas Sanzio’n en la plej nobla tipo.
Mi ĉesas fine manĝi kaj mi rigardas, rigardas… kaj mi rigardus ĝis fino de l’ vivo.
— Vi ne vizitis min hieraŭ — diras Hela al Eva — mi esperis, ke vi venos al mi post tagmezo.
— Matene mi havis teatran provon, kaj posttagmeze mi volis vidi la bildon de Magorski.
— Vi vidis ĝin?
— Nebone, estis tia interpremo… kaj vi?
— Mi estis matene. Kia poeto! Oni povus plori kune kun tiuj judoj.
Eva rigardas min, kaj mia brusto ĝoje leviĝas.
— Mi iros ankoraŭ, kiomfoje mi povos — diras, ree Hela. Ni iru kune, bone? Eble ankoraŭ hodiaŭ? Tiel pleeure estis al mi ne nur rigardi tiun pentraĵon, sed ankaŭ imagi al mi, ke ĉe ni en Polujo troviĝis tia talento.
Ĉu oni povas ne admiri tian virinon!
Subite mi aŭdas plu:
— Bedaŭrinde oni rakontas strangajn aferojn pri tiu Magorski… mi konfesas al vi, ke mi estas treege ecivola ekkoni lin.
— Ah! — diras senzorga-tone Eva.
— Vi lin konas? Vere?
— Mi povas vin certigi, ke li multe perdas ĉe plua konateco: li estas tromemfida, vanta, ah! kiel li estas vanta!…
Mi tiel volonte montrus al Eva la langon, ke mi apenaŭ povas min reteni, kaj ŝi turnas al mi fripone siajn violkolorajn okulojn kaj diras:
— Vi iel perdis la apetiton, avulo?
