En la laborejo mi renkontas tute neatendite gesinjorojn Suslovski kaj Kazjon.
Ili Volis fari al mi surprizon…
Kial Svjatecki diris al ili, ke kredeble baldaŭ mi revenos?
Nek Kazja, nek ge-SusloVski’j rekonis min… Plej bona pruvo, kiel perfekte mi estis alivestita! Mi proksimiĝas al Kazja, prenas ŝian manon, ŝi foriĝas iom timigite.
— Kazja, vi min ne rekonas? — mi demandas.
Kaj mi ekridas je l’ vido de ŝia mirigiteco.
Estas ja Vladek, — diras Svjatecki.
Kazja rigardas min pli precize, fine ŝi komencas ridi, vokante:
— Fi! kiel malbela almozulo!
Mi estas malbela almozulo! Mi estas sciema, kie ŝi vidis pli belan. Sed por la bedaŭrinda Kazja, edukita en estetikaj principoj de paĉjo Suslovski, certe ĉiu almozulo estas malbela.
Mi rifuĝas en nian kuirejeton kaj post dekkelke
da minutoj mi reaperas en mia natura formo.
