Se ekzistas por mi en la mondo estaĵo pli kara ol Eva, tiam mi estas marinita haringo…
Oni diras, ke ni artistoj faras ĉion sub la unua impreso de l’ momento, sed tio estas malvera! Ĉar montriĝas, ke mi delonge amis Evon, nur mi estis samtempe tia azeno, ke mi pri tio ne sciis.
Dio sola scias, kion mi sentis, kiam mi, post tiu vespero, akompanis ŝin hejmen. Ni iris, brak’-sub-brako, nenion parolante… Mi nur alpremis ĉiam mia flanko la brakon de Eva, kaj ŝi la mian. Mi sentis, ke ŝi amas min per ĉiuj siaj fortoj.
Mi akompanis ŝin ankoraŭ supren, kaj, kiam ni troviĝis en ŝia saloneto, ni estis iel embarasitaj, ke ni ne kuraĝis rigardi unu la alian en la okulojn. Nur kiam Eva kovris sian vizaĝon per la manoj, mi forigis ilin delikate kaj mi diris: „Enjo, ci estas mia? ĉu vere?“ Kaj ŝi alpremiĝis karese al mi, dirante:
— Jes! jes!…
Ŝi estis tiel belega, havis okulojn tiel dormemajn kaj samtempe brilantajn, ian dolĉan pezecon en la tuta staturo, ke mi ne povis forŝirigi de ŝi.
