Thalestris sidis kelkan tempon senmove, kun kapo malantaŭen klinita kaj kun malfermita buŝo, kvazaŭ donante ĝin al la luno, sed subite ŝi ektremis kaj vekiĝis kvazaŭ el sonĝo.
— Kie mi estas — demandis ŝi.
— Ĉe mia koro — respondis la junulo.
— Ni devas ja morti, Abdolonim?
— Tiel estas, ho mia belulino.
— Ĉu vi min amas?
Abdolonim altiris ŝin al si, sorbis ŝian buŝon per sia buŝo kaj ili restis tiel, ĝis kiam la spiro mankis al ili.
Poste ekmurmuretis ree la voĉo de Thalestris, simile al murmuretanta rivereto:
— Abdolonim, la morto solvas ja ĉion kaj liberigas de ĉio?…
— Ĝi liberigas… — konfirmis la junulo.
Kaj ŝi parolis plue:
— Do, se la morto ĉion solvas kaj de ĉio liberigas, sekve… sekve kio, ho Abdolonim?…
— Kion vi volas diri, karulino mia?
Thalestris kovris la okulojn per la manplato tiel blanka, kiel floro jasmena.
— Ah! ne pensu nur ion malbonan!…
Tiam li ekrigardis ŝin kaj kvankam ili baldaŭ devis morti, tamen li videble ekzorgis pri ŝia sano, ĉar li diris:
— La roso falas…
— La roso falas — ripetis, kiel eĥo, Thalestris.
